‘Er strijkt een mus neer op het witte tafelkleed, hij pikt een kruimel op met zijn snavel en vliegt weg, de bladeren van de magnolia bewegen hoewel er geen wind staat, de zon en de hemel zijn verborgen, Pietro wappert met zijn handjes en het lijkt alsof hij zingt, Livio krabt aan zijn arm, vraagt of Ettore de wijn lekker vindt. Heerlijk, antwoordt hij.’ [Roberto Camurri, De naam van de moeder, 2020. Gisteren zag ik in Maastricht voor het eerst dit jaar een bloeiende magnolia. Adam Hargreaves, Magnolia at the gate, 2009]
Karen's weblog 