‘Ze sloegen hun handen voor hun ogen, hun mond, met wezenloze uitdrukkingen op hun gezicht. Ik niet, ik keek en kan je met alle zekerheid zeggen dat het een van de mooiste dagen van mijn leven was. Het was niet Mozes die de rode zee in tweeën splitste, nee, het was Àngel Or die wist welke auto’s hij moest ontwijken, die kon kijken zonder iets te kunnen zien, die zich tussen de voertuigen manoeuvreerde omdat hij precies wist wat hij deed, omdat hij nu eindelijk blind was.’ [Emmelien Kramer, Woestijnpassages, 2023. Vandaag las ik een van de weinige recensies van deze bijzondere roman, bij Literair Nederland. Fijn dat het boek aandacht krijgt. Digitale collage van Mind of Manas, Third eye]
Karen's weblog 