‘Op een dag verdween voor haar de bekoring van de woestijn. Dit schreef ze toen haar geliefde naar de kazerne moest: Ik constateer nu, eens en voor altijd, dat de bekoring die we toekennen aan bepaalde streken louter schijn en illusie is; zolang de omringende natuur overeenstemt met onze geestesgesteldheid menen we er iets prachtigs in te ontdekken, een bijzondere schoonheid. Maar vanaf de dag dat ons vluchtig gemoed verandert, stort alles in om spoorloos te verdwijnen…’ [Hilde Keteleer citeert de eind 19e eeuwse ontdekkingsreizigster Isabelle Eberhardt, in Omheind, 2014. Op de foto de Witte woestijn in Egypte]
Karen's weblog 